Sonia Bompastor, de enige Champions League-winnaar als speelster en coach: "Het is de beloning voor veel werk"

Sonia Bompastor is een Franse voetbalster die van 2000 tot 2013 als linksback en verdedigende middenvelder speelde. In 2022 werd ze de eerste vrouw die de Women's Champions League als manager won, nadat ze de competitie in 2011 als speelster had gewonnen . Ze heeft 156 interlands voor het Franse team op haar naam staan, wat voor veel jonge meisjes een symbool is die graag wil voetballen. Zij was een van die speelsters die de eerste stappen zette, die uit het niets iets opbouwde. Samen met Farid Haroud publiceerde ze een autobiografisch boek, A Life of Football, bij Arthaud Editions.

franceinfo: Heeft dit boek je bewust gemaakt van wat je hebt bereikt?

Sonia Bompastor: Het is waar dat ik het in het begin deed omdat ik Farid vertrouwde en ik zei tegen mezelf dat het gevolgen zou kunnen hebben voor mijn kinderen. Naarmate de ervaring vordert, begrijp ik beter wie ik vandaag de dag ben en wat mij tot de vrouw maakt die ik ben. Het is dus een hele leuke ervaring, waardoor ik bepaalde dingen ook beter begrijp.

Je begint dit boek met een herinnering die, al met al, vrolijk is, maar tegelijkertijd ook pijnlijk, en die teruggaat tot de Champions League-finale in 2011. Je legt uit dat je deze wedstrijd speelt met schoenen die helemaal niet jouw maat zijn, omdat de fabrikanten van de uitrusting nooit de moeite hebben genomen om voor de damesschoenen te zorgen. Wat een verschrikkelijke anekdote.

Ja, het is verschrikkelijk, want het is 2011. En als je het vergelijkt met wat er nu al gebeurt in het mannenvoetbal, is het nog lichtjaren verwijderd. Tegelijkertijd is het paradoxale dat ik daar tevreden mee was.

"Ik vond het normaal dat ik misschien wel de belangrijkste wedstrijd van mijn carrière speelde met ongeschikte middelen."

Sonia Bompastor

naar frankrijkinfo

Dit is ongelooflijk.

Als je de Franse vlag draagt ​​en je realiseert je dat het land waar je bent vrouwenvoetbal niet echt op hetzelfde niveau vindt als mannenvoetbal, hoe ga je daar dan mee om?

Het is triest, want in dit land is alles aanwezig om succesvol te zijn. Wat ons de laatste tijd nog meer pijn doet, is de vergelijking met Engeland, waar ik ook de keuze maakte om mijn carrière voort te zetten door bij Chelsea te gaan spelen. Een land als Engeland verschilt niet zoveel van het onze, het ligt geografisch gezien niet zo ver van ons af en een paar jaar geleden lag het nog achter ons. Er is bewustzijn, de dingen gaan de goede kant op, maar we zijn te langzaam en er is boosheid.

Je gaat heel ver in dit werk, je bespreekt je privéleven en deze leugen die dertien jaar heeft geduurd. Je werd verliefd op je teamgenoot Camille Abilly. Je was ervan overtuigd dat het niet normaal was en je was bang voor wat je ouders ervan zouden denken. Het duurde lang voordat je het ze vertelde, maar uiteindelijk was hun reactie aan beide kanten verbazingwekkend.

Er zijn meerdere beproevingen in alles wat verteld wordt. Het eerste is dat je het zelf moet accepteren en moet proberen te begrijpen wat er gebeurt als je je voor het eerst aangetrokken voelt tot een vrouw. De reactie van mijn vader, ergens, ik kan me niets anders voorstellen, want mijn vader is een heel cool persoon in het leven. Eerlijk gezegd is er sinds mijn geboorte niets dat mijn vader boos maakt. Eigenlijk weet ik niet eens waarom, maar ik had me kunnen voorstellen dat het op een gegeven moment moeilijk voor hem zou zijn om het te accepteren. Het is nog steeds een onderwerp dat niet altijd even makkelijk te benaderen is, omdat het niet vanzelfsprekend is. Het is niet per se wat ik wil benadrukken en het is heel complex, want het is juist hetgeen waar ik het meest trots op ben in mijn leven.

Er was een aanleiding voor deze aankondiging: de geboorte van jullie eerste dochter. Bent u er het meest trots op dat u dit gezin heeft gesticht?

Noodzakelijk. En dan is er nog mijn relatie met Camille.

"Ik denk dat de trots ook voortkomt uit het feit dat we twee vrouwen zijn, een gezinsleven hebben met vier kinderen en dat we zowel een privéleven als een professionele carrière hebben."

Sonia Bompastor

naar frankrijkinfo

Ik dacht dat het niet mogelijk was. Je moet goed georganiseerd zijn, je moet op veel dingen anticiperen, maar het kan wel en wij zijn daar een voorbeeld van.

2011 Champions League als speler, 2022 als coach. Jij behoort tot de zeer besloten club van Zinedine Zidane en Pep Guardiola, jullie mannelijke equivalenten. Wat betekent het voor jou om de enige vrouw te zijn die de Champions League in twee verschillende hoedanigheden heeft gewonnen?

Ik zie het als de beloning voor veel werk en inspanning. Ik ben een zeer veeleisend persoon en in mijn dagelijks leven laat ik weinig ruimte voor onwaarschijnlijkheden. Hoe dan ook, ik ben iemand die oog heeft voor details, dus ik ben er weer trots op. Tegelijkertijd schaam ik me er soms ook een beetje voor, want ergens schuilt er toch bescheidenheid. Al sinds ik heel jong was, en dat is nog steeds zo, wil ik discreet blijven. Dat is namelijk wat mij kenmerkt. Ik ben dus een beetje verdeeld, maar het zijn hele positieve en fijne gevoelens.